Die Kruger Wildtuin is groen. Tangle-groen.
Selfs die langbeen-diere sukkel om kop bo gras te hou. Ek sug – die kans vir kolle in die sand of agter welige blare, is skraal. Die bosveld ruik egter vol avontuur.
My oë brand van al die stipkyk, soveel so dat die stoomende stofkol wat in die grondpad na ons aangerol kom spookerig voorkom.
Dis Skillie. En op ‘n mission! Hy marsjeer reguit op my af.
Die kar briek. Skillie bars in my lens in. Donker priemende kraalogies tuur tot diep binne in my siel.
“Waar is die marshmallows?”
“Wat?” skrik ek en tuur terug. Het die kruger-diere hul respek vir mense verloor?
Tandloos en papbek hap hy na my – en wag – en hap weer.
Ek vererg my vir die arrogansie. Ek meen – soek hy dalk ‘n pienke of ‘n witte? Realiteit skop egter in en ek antwoord beslis: “Jammer, ons is gehoorsame burgers, ons voer nie.”
Ons oë gom. Hy wag beslis, ek kliek gewis.
“Is jy verwant aan ‘n denosourus?” vra ek en verkyk my aan sy growwe skilferdobvel.
“Wel … ” skommel hy en lig sy skub-bedekte voorklou, “eet ‘n denosourus marshmallows?”
“Sorry, geen marshmallows,” snork ek en zip die kosmandjie toe.
“Sorry, geen fotos, ” wip hy en zip weg onder sappige groen gras.
Die Kruger is nat en die damme vol. By die volgende laagwaterbrug woon ‘n mega-skilpadfamilie saam hul aangenome krok-ma.
Ons stop en begin kliek. My lens sien tot binne in die hart van ogies.
“Waars die marshmallows?” koor dit.
“Wat!?” blaas ek verontwaardig. Wat gaan aan met die Kruger diere. Nes die politiek ruk dinge handuit.
Dit voel of 20 paar oë my deurboor. Naby my, heelvoor troon die patriarg.
Hy is aantreklik en glibberig. Spog met 2 geel pêrels op sy onderlip. Deur die lens sien ek hoe die borrels uit sy ronde snoetgate stoot:
“Kom ek vertel jou die geheim …” brom hy onskuldig en swaai sy volle lyf na my. Ek aanskou dit ondersoekend en skrik vir die vetterige rou wond deur sy dop wat na my gaap. Ek sluk.
“Die geheim is,” kom dit manipulerend, “as die marshmallows volop val, byt die krokodil nie na doppe nie.”
Ek hyg! Rondom raak die veld stil. Die krokodil knipoog na my. Op haar rug gewaar ek ‘n blinkding wat skree: “Help, help!”
Is dit wat mens ‘n Kruger-“bribe” noem? Ek smyt die kamera neer.
En voel hoe my vingers diep in die sagte marshmallows woel. Skielik hunker ek na die pienksoet daarvan op my bitter tong …
Spokie sny Spoor 